توالت سازه‌ای ساختمانی برای جمع‌آوری و دفع مدفوع و پیشاب انسان زبان دریافت پی‌دی‌اف پی‌گیری ویرایش توالت (به فرانسوی: Toilette)، دستشویی یا سرویس بهداشتی (فارسی افغانستان: تشناب) که در گذشته به آن خَلا یا مستراح نیز می‌گفتند[۱] سازه ای ساختمانی است که در درون اماکن مسکونی، اداری و غیره به منظور دفع مدفوع و ادرار انسان ساخته می‌شود. هدف اصلی از ساخت دستشویی توسط بشر، ایجاد امکان دفع به‌طور بهداشتی بوده‌است. زیرا هر انسان در سال نزدیک به ۱۴۵ کیلوگرم مدفوع تولید می‌کند.[۱] دسترسی همگان واژه‌شناسی پیشینه ویرایش گمان می‌رود که نخستین توالت، نزدیک به ۶ هزار سال پیش در میان‌رودان ساخته شده باشد. در سال ۳۱۵ (میلادی) در شهر رم نزدیک به ۱۴۴ توالت عمومی وجود داشته و رفتن به توالت عمومی به نوعی شرکت در یک مراسم اجتماعی محسوب می‌شده‌است. در یک توالت عمومی ۲۰۰۰ ساله که در بالای تپه پالاتن در رم کشف شده، بیش از ۵۰ سوراخ در کنار هم قرار دارند. اختراع سیفون به شکل کنونی که کاسه توالت با یک لوله خمیده U مانند به فاضلاب وصل می‌شود و با فشار آب داخل مخزن توالت، مدفوع را به داخل فاضلاب تخلیه می‌کند در سال ۱۸۸۰ (میلادی) به وسیله یک لوله‌کش بریتانیایی ساخته شد و تحولی در تاریخ توالت ایجاد کرد. زیرا جلوی انتشار بوی بد مدفوع و فاضلاب را می‌گرفت.[۱] تا صد سال پیش، دستشویی در ایران در داخل اتاق جداگانه در گوشه‌ای از سرا و به دور از اتاق‌های نشیمن وجود داشت. دستشویی خانه در واقع بدون چاه بود؛ یعنی فضای نشستن و سنگ دستشویی در روی بلندی قرار داشت و مدفوع به داخل محوطهٔ شیب‌دار و گودالی در همان اتاق هدایت می‌شد و روی محوطهٔ گودالی شکل، خاک می‌ریختند. بعد از هر چند مدت، مدفوع‌ها را برای مصارف کشاورزی بر بارِ خران حمل می‌کردند و به کشتزارها می‌بردند. با گسترش زندگی شهرنشینی مدرن و تغییر سبکِ سراها به خانه‌های کوچک و آپارتمان، حفر چاه سرپوشیدهٔ دستشویی در خانه‌ها مرسوم شد. از سال ۱۳۴۳ (خورشیدی) و با ایجاد سپاه بهداشت و سپاه دانش، ایجاد چاه سرپوشیده برای دستشویی‌ها در روستاها نیز اجباری شد. علمای دینی در آغاز با تغییر کاربری مستراح‌ها به چاه سرپوشیده و همچنین تغییر حمام‌های خزینه به حمام دوش گرمابه مخالفت می‌کردند. این مخالفت‌ها در مناطق سنی‌نشین و روستاها شدیدتر بود. به‌طوری‌که مردان در روستاهای خاوری خراسان و هم‌مرز با افغانستان، حاضر به استفاده از دستشویی‌هایی که زنان از آن استفاده می‌کنند نمی‌شدند.[۹] در روستاهای افغانستان دستشویی‌ها بیشتر حالت سرباز دارد و استفاده از چاه‌های سرپوشیده را مخالف دین می‌دانند. در ایران، شمار دستشویی‌های همگانی کم است؛ به همین دلیل، باوجود مراکز تاریخی و دیدنیِ فراوان در ایران، گردشگران برای استفاده از سرویس بهداشتی دچار مشکل می‌شوند. ازجمله مشکلاتی که برای استفادهٔ مسافران از دستشویی‌های همگانی پیش می‌آید، نبودن آویز مناسب است. هرچند در بعضی از پایانه‌های مسافربری، فرودگاهها یا ایستگاه‌های راه‌آهن نوعی جالباسی، که به آن توشه نگهدار می‌گویند دیده می‌شود امید می‌رود با توجه‌به نیاز جامعه و همراه با گسترش دستشویی‌های همگانی، استفاده از توشه نگهدار هم فراگیرتر شود