تنوع روغن و نوع ماده غلیظ کننده مشخص کننده انواع مختلف گریسھا با کار آیی  متفاوت آنھاست. ماده غلیظ کننده عامل اصلی بر ای کنترل آب زدایی، کارآیی در دمای بالا و طول عمرمصرف و ھمچنین قابلیت چسبندگی به نقاط مورد نظر است.

اکثر گریس ھای مورد مصرف با غلیظ کننده ھای صابونی تھیه میشوند. این غلیظ کننده ھا شامل صابون ساده، صابون مخلوط و صابون ھای کمپلکس ھستند، در مواردی خاص گریسھای تھیه شده با غلیظ کننده غیر صابونی نیز تولید و به مصرف می رسند. متداولترین گریسھا تھیه شده با صابون کلسیم و لیتیم ھستند. مقدار صابون مصرف شده برای پخت آن به طور معمول بین ۸۱ – ۷ درصد است. اما در بعضی موارد مقادیری از ۳ تا ۰۵ درصد نیز کاربرد دارند.

گریس صابون ساده

تھیه شده با صابون ھای کلسیم، سدیم، لیتیم و آلومینیوم

گریس صابون مخلوط

ماده غلیظ کننده بعضی از گریس ھا مخلوطی از دو یا چند صابون است. خاصیت این مخلوط در این است که از نظر کیفیت و قیمت نسبت به صابون ساده برای مصارف عمومی و در شرایط عادی ارجعیت دارد.

گریس صابون کمپلکس

 ماده غلیظ کننده در این نوع تشکیل شده از یک صابون و نمکی از یک اسد با وزن ملکولی پایین است که در این صورت صابون و نمک بخه صورت کمپلکس بایکدیگر ترکیب شده و در الیاف گریس مشخصات ئیژه ای ایجاد می کند.

گریس غیر صابونی

دارای موادی چون گرافیک، سیلیکاژل و خاک ھای فعال بنتونیت و پلیمرھای خاص ھستند. این غلیظ کننده ھا معمولاً نقط قطره شدن و پایداری حرارتی بالاتری درمقایسه با غلیظ کننده ھای صابونی در گریس ھا  ایجاد می کنند. به غیر از گریس سدیم، بقیه گریس ھای صابونی، دربرابر آب مقاوم ھستند. و گریس لیتیم و سدیم در عملیات حرارتی بالا مقاومترند. البته نوع اسیدھای چرب بکار رفته در تهیه صابون و روش پخت گریس نیز درکیفیت آن تاثیر بسزایی دارد.

مواد افزودنی

مواد افزودنی که در تولید گریسھا بکار میروند نیز مانند روغن پایه و غلیظ کننده ھا دارای انواع گوناگون ھستند.

مواد افزودنی از خوردگی و ساییدگی جلوگیری و خاصیت چسبندگی گریس را بھبود می دھند ھمچنین از آسیب دیدگی سطوح متحرک در شرایط روانکاری مرزی (Boundary) و اصطکاک مخلوط خشک و مایع (Mixed Friction) جلوگیری می نمایند. بنابراین بطور کلی مواد افزودنی کیفیت، دامنه کاربرد و کارآیی آن را تحت تاثیر قرار می دھند.

آزمون ھا

بطور کلی دو گروه آزمایشھای “فیزیکی – شیمیایی” و “مکانیکی – دینامیکی” تعیین کننده مشخصات و خصوصیات گریس به منظور کنترل کیفیت در حین تولید و برای ارائه اطلاعات به مصرف کنندگان انجام می شود. گذشته از استانداردھای ملی استانداردھای مختلف دیگری مانند FTMS و ASTM و IP و DIN و SAE روشھای آزمون تایید شده گریس را ارائه می نمایند. اما در ھرحال انجام آزمون ھای حین کار (Field Test) نیز ضروری است.

مھمترین آزمون ھای فیزیکی شیمیایی که برای تعیین خصوصیات روانکاری (تربیولوژیکی) گریس و به منظور انتخاب آن تناسب با شرایط کاربرد ضروری ھستند، عبارتند از:

۱. بو (Order)

معمولا هر گریس دارای بوی مشخص است که ناشی از نوع روغن پایه، سفت کننده و مواد افزودنی مصرف شده و یا تحت تاثیر اسانس های مصرفی است. بوی تند و زننده گریس نشانه کیفیت پایین گریس است که به دلیل استفاده از روغن پایه اکسید شده و یا اکسید شدن گریس در معرض دمای بالا و غیر معمول در فرآیند تولید گریس بروز می نماید.

۲. ساختار

ساختار گریس (الیاف کوتاه و بلند) به نوع سفت کننده مواد افزودنی و روغن پایه بستگی دارد. اکثر گریس ها به طور معمول الیاف کوتاه دارند اما برخی نیز مانند گریس چرخ دنده های روباز دارای الیاف بلند هستند.

۳. رنگ

رنگ تعیین کننده کیفیت گریس نیست.رنگ گریس به طور طبیعی با توجه به نوع مواد مصرفی ممکن است کاملا بی رنگ، طلایی، زرد، قهوه ای کم رنگ تا قهوه ای تیره و سیاه باشد. به منظور تولید گریس با رنگ های خاص مانند قرمز، آبی یا سبز از رنگدانه های مناسب استفاده می شود.

۴. چگالی (دانسیته)

نوع و میزان روغن پایه و سفت کننده در تعیین دانسیته گریس موثر است. گریس های حاوی روغن های معدنی دارای دانسیته ۰/۸ تا ۱ گرم بر سانتیمتر مکعب، گریس های سیلیکونی ۰/۹ تا ۱/۳ و برخی گریس های پر فلوئور آلکیل اثر، حتی به دانسیته ۱/۹۵ گرم بر سانتیمتر مکعب می رسد.

۵. نقطه قطره شدن

دمایی است که در اثر گرم کردن نمونه گریس در شرایط آزمون از روزنه دستگاه به صورت قطره جاری می شود. نقطه قطره شدن تعیین کننده دمای کارگرد گریس نیست. اما به طور کلی باید تا ۴۰ درجه سانتیگراد بالاتر از حداکثر دمای کارکرد باشد. باید توجه داشت که نقطه ذوب دمائی است که در آن درجه حرارت گریس از حالت نیمه جامد به حالت مایع تغییر می کند

۶. نفوذ پذیری

آزمون نفوذپذیری معیاری نسبی از سفتی گریس می باشد. نفوذپذیری بر حسب ۰/۱ میلی متر بیان شده و مطابق روش NLGI معیاریست برای تقسیم بندی گریس ها از حالت نیمه مایع (بسیار شل با نمره ۰۰۰) تا جامد (بسیار سفت با نمره ۶).معمولا نفوذ پذیری گریس بعداز کارکرد تغییر می کند.به این منظور نفوذپذیری پس از ضربه نیز تعریف شده است که پس از وارد نمودن تعداد مشخصی ضربه (معمولا ۶۰ ضربه) توسط دستگاه اندازه گیری و با میزان نفوذپذیری اولیه مقایسه می گردد. در برخی شرایط و بدلیل نیاز به گریس با پایداری بالا در برابر کارکرد تعداد ضربه به ۱۰۰.۰۰۰ نیز می رسد.

۷. برگشت پذیری (Reversibility)

به قابلیت حفظ ساختار گریس در مقابل سرد و گرم شدن متوالی گفته می شود. برخی گریس ها مانند گریس کلسیم (ساده) برگشت پذیر نبوده و با بالا رفتن دمای عملیاتی و رسیدن به نقطه قطره شدن متلاشی می شوند، در این حالت حتی از پس از سرد شدن هم گریس حالت اولیه خود را بدست نیاورده و به صورت مخلوط امولسیون صابون در روغن باقی می ماند و باید نسبت به تعویض و جایگزینی هر چه سریعتر گریس اقدام کرد

۸. خاصیت شکل پذیری فیزیکی

گریس هایی که در اثر عوامل مکانیکی مانند همزدن و ارتعاش به طور قابل ملاحظه ای تغییر کرده و نرم می شوند و پس از قطع اثر این گونه عوامل به وضعیت اولیه بر می گردند را گریس های Thixotropic می نامند. گریس های آلومینیومی و ژله ای از جمله این گریس ها هستند.

۹. فرسودگی (Aging)

عوامل متعددی مانند اکسیژن هوا، گرما، نور و کاتالیزورها، عمدتا از طریق اکسیداسیون باعث کاهش عمر گریس و فساد آنها می گردند. استاندارد DIN 51805 معیار اندازه گیری پایداری گریس در برابر اکسیداسیون است

۱۰. فار جریان

۱۱. جدا شدن روغن (oil separation)

.در صورتی که گریس برای مدت طولانی در انبار نگهداری شود در دمای بالا کار کند، روغن از گریس جدا خواهد شد که مقدار آن به اندازه ظرف گریس، نوع آن، مقدار ماده غلیظ کننده، نوع روغن پایه و شرایط اختلاط غلیظ کننده و روغن بستگی دارد. مشخصه جدا شدن روغن از گریس با استانداردهای DIN 51817 و ASTM D 1742 اندازه گیری می شود. هر چقدر مقدار ماده غلیظ کننده بیشتر و گرانروی روغن پایه بالاتر باشد. مقدار جدا شدن روغن از گریس کمتر است. جدا شدن روغن از گریس با تراوش روغن از ساختار گریس در نتیجه مصرف آن رخ می دهد متفاوت است.

۱۲. پایداری در برابر آب

این خاصیت در استاندارد (DIN 51807 PART1) بررسی می گردد. در این روش یک قطعه شیشه با گریس مورد آزمایش پوش داده می شود و به مدت ۳ ساعت در آب گرم (دمای تعیین شده) قرار گرفته و بر اساس شکل ظاهری به آن امتیاز داده می شود (۰.۱.۲.۳) این روش برای پایداری گریس در برابر آب تحت شرایط متغییر دقیق و تعیین کننده نیست.