زمان کافی برای فرزند خود اختصاص دهیم. کودکان در واقع به والدین خود نیاز دارند، نه فقط کسانی که به کارهای آنها نظارت می نمایند. هیچ پول، هدیه و اسباب بازی جایگزین حضور والدین نخواهد شد. البته منظور فقط حضور فیزیکی و جسمی نیست بلکه باید به کودکان گوش داد، با آنها بازی کرد و گاهی آنها به گردش و تفریح ببریم. برای فرزند خود الگوی عملی باشیم. پذیرفتن اشتباه، تشکر کردن، احترام به دیگران، صداقت، مهربانی، اعتماد بنفس، پشتکار، انعطاف پذیری و... را کودکان عملا از والدین خود می آموزند. مسئولیت پذیری را در خانه به کودکان خود بیاموزیم. با سپردن وظایف ساده مانند مرتب کردن تخت، نگهداری اسباب بازیها و پوشیدن لباس، می توان مسئولیت پذیری را به آنها آموزش دهیم. یاد بگیریم که درست و به موقع از کودک خود قدردانی کنیم. افراط و تفریط هیچگاه مطلوب نیست. لازم است هر وقت کودک کار خوبی را انجام می دهد، از او قدردانی کنیم. البته افراط در قدردانی برای کارهایی که موظف به انجام آنهاست، کودک را لوس خواهد کرد و در آینده زیاده خواه و پر توقع خواهد شد. به کودک خود بیاموزیم که گاهی خود را بجای دیگران قرار دهد. بدین طریق آنها یاد میگیرند که نه تنها از آنچه دارند، ممنون و سپاسگزار باشند، بلکه گاهی با دیگران همدردی نمایند.