آجرپزی در بین اقوام ایرانی سابقه هفت هزار ساله دارد و ایرانیان تا پیش از رواج استفاده از کاشی هفت رنگ در بناها برای نمای بیرونی از آجر بدون لعاب و در داخل بنا از تزیینات گچبری و نقاشی استفاده می کردند . طی کاوشهای باستان شناسی و آثار بدست آمده مشخص است که بشر از زمانی که ساخت اشیا و ظروف از گِلِ پخته را آغاز کرده رفته رفته از لعاب برای زیبایی و دواح بیشتر آنها بهری برده است. اما استفاده از کاشی لعاب دار موضوع دیگری است. کاشی لعاب دار یا کاشی هفت رنگ از دوره تاریخی هخامنشی در بناهای باستانی دیده شده است . ولی هیچگاه به صورت جدی و به فراوانی در بناها استفاده نشده است . تا دوره تاریخی سلجوقی که کاشیهای رنگین جای خود را در تزیینات بناهای مهم پیدا می کنند و به عنوان یکی از تاثیر گذارترین بخش های بنا، خود را جلوه گر می سازند